Dit einde is het begin van iets nieuws

Dit wordt het laatste bericht van deze blog. Nogal wiedes waarom. “Als zwanger worden niet lukt” is niet meer van toepassing. Ik heb ‘maar’ drie jaar moeten wachten, maar nu is hij er wel: mijn zoontje van negen weken.

Een flinke kerel. Net geen vier kilo bij de geboorte. En nu gemakkelijk al zes kilo. Ik ben dolverliefd op hem, maar het is vermoeiend. De nachten zijn kort en de werkdagen alleen zijn lang. Borstvoeding klinkt als de meest natuurlijke zaak van de wereld, maar god, wat heb ik het onderschat. Als hij er beter van wordt, blijf ik het doen natuurlijk. Al is het wennen. Heeft meneertje honger, dan moet mama gaan zitten en de borst(en) bovenhalen. Om de twee à drie uur. Geen goede zaak voor het huishouden.

Nu klink ik hopelijk niet ondankbaar, want dat ben ik niet. Ik kan hem voor geen goud meer missen. Hij is mijn kindje en o wee als er iemand een vinger naar uitsteekt. Ik verscheur ze met huid en haar. Poten af van mijne zoon!

De pampers neem ik erbij. De krampjes ook. Hij heeft dagen gehad dat hij haast non-stop brulde. Dan stonden de tranen in zijn ogen, maar zeker ook in die van mij. En toch, als hij dan uiteindelijk gelukzalig ligt te slapen, dan is het het allemaal dubbel en dik waard.

Sinds kort begint hij ook te lachen. Hemels is dat. Dan vergeeft mijn moederhart hem alles, omdat hij zo lief en charmant lacht en me daarbij recht in de ogen kijkt.

Het was een lange weg. Nog niet eens zo lang, vergeleken met andere koppels.  Nu hebben wij de finish gehaald. Die finish is echter de start van een véél langer parcours. Nu is het kwestie van ons ventje veilig, gezond en gelukkig groot te brengen. Een avontuur van vele jaren.

We zijn alvast goed begonnen.

Ik wil jullie als afsluiter heel graag bedanken voor jullie interesse en medeleven. Misschien komen we elkaar tegen in een andere blog.

Een nieuwe mama