Ik heb al even niets meer laten horen, omdat ik eerst nood had aan een weekje verlof, en de week daarop nog eens ten prooi viel aan een keelontsteking.
Ja, ik ben dolgelukkig dat ik na drie jaren eindelijk zwanger ben, maar die kwaaltjes had ik dus echt wel onderschat.
De misselijkheid heeft even op zich laten wachten, en kwam dan in grote vlagen op. Tot nu toe heb ik maar eenmaal moeten overgeven. Mijn maaltijden laten staan? Dat gebeurt bijna dagelijks. Dan verlekker ik me op een salade, een biefstuk of een dessert, en als het dan voor me staat, moet ik het naar binnen duwen. Weg appetijt. Sinds ik weet dat ik zwanger ben, ben ik 2,5 kg kwijt. Een vriendin van mijn moeder wist me te vertellen: “Dit is het beste dieet ooit”. Wie had dat gedacht? Al bevestigt het wel dat ik al veel eerder zwanger had moeten zijn!
Ik probeer genoeg gezonde dingen te eten, zoals fruit en groenten, maar dat lukt dus ook niet geweldig. Tijdens deze warme zomerdagen smaakt een fris stukje fruit toch heerlijk? Ja, dat denk ik dan ook, totdat ik eraan begin en het fruit als een blok beton op mijn maag blijft liggen… Soep, dat lukt wel, maar dat vult natuurlijk niet geweldig.
Nu denk ik dat ons kleintje tot nu toe zeker niets tekort komt, dus ik maak me weinig zorgen. Ik neem alle dagen plichtsgewijs een pilletje Omnibionta Pronatal en alles tezamen genomen eet ik echt wel voldoende. Donderdag ga ik voor een tweede controle – en foto! – naar de gyneacoloog en dan kan ik mijn vragen stellen en te horen krijgen of we goed bezig zijn. En dan is het nog maar even doorbijten naar de kaap van de 12 weken.
De keelontsteking die ik in het begin vermeldde, is gelukkig bijna genezen. Gedurende een dag of twee leek het alsof ik glasscherven moest doorslikken. En medicatie is uit den boze, op een Dafalgan na, die in dit geval weinig verbetering teweegbracht. Dus heb ik mijn heil gezocht in natuurlijke middeltjes: citroensap met zout gorgelen, en warme melk met honing drinken.
Manlief heeft al te horen gekregen dat het allemaal zijn schuld is. Hij bekeek me een beetje vreemd en schaapachtig aan, totdat ik hem ging uitleggen dat mijn imuunsysteem verzwakt is, omdat mijn lichaam anders de helft van zijn genen verwerpt.
Nu mag ik echter niet klagen: hij legt me flink in de watten en verbiedt me dingen op te lichten of ander zwaar werk te verrichten.
Ik let op mijn voeding, ik rust veel en ik word goed verzorgd. Dan kunnen we toch alleen maar hopen dat het goed blijft gaan, nietwaar?
Als zwanger worden niet lukt 