Morgen gaan we naar de gyneacoloog, voor een allereerste kennismaking met dat kleine mensje in mijn onderbuik. Normaal gezien gaan we niet alleen een klein kikkervisje zien (als ik het even zo oneerbiedig mag uitdrukken), maar gaan we ook het hartje horen! We moeten er om 19u zijn. En voordien nog eerst even de kinderopvang bezoeken. En er nog twee andere opbellen. En, en, en…
Natuurlijk is dit allemaal zo spannend! Ik kan maar hopen op goed nieuws morgen. Dat de dokter zegt dat het er allemaal uitziet zoals het hoort. Om dan over enkele weken terug te gaan voor een nieuwe echo.
De misselijkheid is ook toegenomen. En op vrij onvoorspelbare wijze. Het is zeker niet altijd ’s ochtends. Zaterdagmiddag hadden we bezoek en had ik me tegoed gedaan aan de lekkere spijzen van de barbecue. Van zodra ik vork en mes had neergelegd, begon het. Beurkkk… Het zakte niet. Het viel niet in de smaak daar beneden.
Gisterenavond waren we dan op bezoek bij mijn schoonmoeder, die het misschien wel vermoedt, maar het officieel zeker nog niet weet. Ter plaatse ging gelukkig alles goed, maar daarvoor was het weer van dat en keerde mijn maag rondje na rondje na rondje.
Nu ja, zolang ik misselijk ben, is dat wel teken van de bedrijvigheid daar beneden. Hij of zij groeit en gooit mijn hormonenhuishouding door de war. Geen probleem. Laat maar komen. Alles voor zijn of haar welzijn.
Ondertussen kan ik het dan toch niet laten van naar kinderbedjes te kijken. Nieuw vind ik ze niet zo mooi, dus denk ik eraan van een tweedehands – misschien zelfs vintage – bedje nieuw leven in te blazen.
En dan heb ik ook al gekeken naar zwangerschapsjuwelen. Ik wist tot voor kort niet dat het bestond, maar er blijkt dus zoiets als belletjes voor de baby te bestaan. Die hangen dan aan een lange ketting tot voor de buik. Is het kindje geboren, dan herkent het het geluid van het belletje boven de wieg, met een rustgevend gevoel tot gevolg.
Ik kan alvast hun marketing gaan voeren!
Ik beheers me nog een beetje. Ik ben niet helemaal doorgeslagen in het shoppen en beslissingen nemen, want er zijn dingen die we nu gewoonweg nog niet weten. Het geslacht bijvoorbeeld. En de kaap van de twaalf weken is toch nog een kleine vijf weken verwijderd. Als we zover zijn, dan kunnen we al concreter aan de slag.
Tot we zover zijn, kan ik af en toe toch wel eens kijken naar die schattige spulletjes… waarmee iedere mama haar baby wilt verwennen.
Als zwanger worden niet lukt 